Umut, görünmeyeni görme cesareti, olmayana inanma direncidir. Bazen bir kelimede, bazen bir bakışta, bazen de sadece bir duruşta kendini gösterir. Umut vermek, yalnızca pozitif sözler söylemek değildir; karşındakine “yalnız değilsin” diyebilmektir. İnsan bazen yolunu kaybeder, bazen yolda yürümeye mecali kalmaz. İşte o anlarda birinin omzuna dokunması, bir cümlelik desteği bile yeniden başlatabilir hayatı.
Toplum olarak zor günlerden geçtiğimizde, bize en çok iyi gelecek şey dayanışma değil midir? Umut, dayanışmanın en güçlü yakıtıdır. Birbirimize umut vermek, sadece bireysel bir iyilik değil; toplumsal bir onarımdır. “Her şey kötüye gidiyor” dediğimizde bile bir yerlerde filizlenen bir cümle, bazen hepimizi yeniden yeşertir. Çünkü umut, yaşamak için oksijen gibidir; görünmez ama yokluğu boğar.
Umut çoğu zaman küçücük şeylerde saklıdır. Bir öğretmenin "sen yapabilirsin" cümlesinde, yaşlı bir kadının torununa ördüğü atkıda, yol kenarına bırakılan bir kap mama ya da tanımadığımız birinin “geçer” diye omzumuza dokunuşunda… Hayatın ağırlığı çoğaldıkça, umut küçülür sanırız ama aslında o küçüldükçe daha derine kök salar. Çünkü en çok ihtiyaç duyduğumuzda çıkar ortaya.
Belki de bu yüzden umut vermek, bir insana yapılabilecek en büyük iyiliktir. O anlık bir destek gibi görünür ama bazen bir hayatın yönünü değiştirir. Karanlık bir tünelin ucundaki ışık, tünelin kısalığıyla değil, ışığın varlığıyla anlam kazanır. Ve biz, birbirimize o ışığı hatırlatarak hayatta kalırız. Çünkü bazen yaşamak, sadece umudu paylaşmakla mümkündür.
Ve unutmamak gerekir ki... Umudu başkasına verdiğinizde, siz de ondan bir parça kazanırsınız.
