Haziran 2020’den sonra 1 Mart itibariyle ikinci normalleşme sürecine de girdik.
Bu kez ülkemiz 4 ayrı renge büründü.
İllerdeki 100 bin nüfusa göre vaka sayıları belirlenerek renklendik.
Yerinde karar adı altında çeşitli önlemler alınmaya başlandı.
Ancak görülüyor ki vaka sayıları giderek artıyor.
Uzmanlar bir yıldır söyledikleri gibi, halen 14 ya da 28 gün tam kapanma görüşünde ısrarlılar.
Bunu bir türlü gerçekleştiremedik.
Örneğin Almanya bunu gerçekleştirdi, gerçekleştirirken de insanını mağdur etmedi, kazancının yüzde 70’i oranında destek verdi.
Biz ne insanımıza, ne esnafımıza yüzde 3 bile veremiyoruz.
Esnaf tam son nefesini vermekte iken, 1 Mart normalleşmesiyle biraz nefes almaya başladı.
***
Pandemi sürecinin en ön saflarda olan kesimi sağlıkçılardı.
Sürecin başladığı ilk günden itibaren gece-gündüz demeden çalışan, çoluk-çocuğuna aylarca hasret kalan, bu uğurda hayatını kaybeden sağlıkçıların sesi hiç duyulmadı.
Virüs ile mücadelenin ilk günlerinde, balkonlara çıkıp alkışladığımız, “hakkınızı ödeyemeyiz” dediğimiz sağlıkçılara gerçekten de haklarını ödeyemedik.
Eskişehir Tabip Odası, sağlıkçılar açısından 1 yılın değerlendirmesini yaptı ve şu görüşleri açıkladı.
***
Türkiye’ de ilk Covid-19 vakasının görülmesi ve Dünya Sağlık Örgütünün Covid Hastalığını pandemi ilan etmesinin ardından bir yıl geçti. Bir yılın sonunda on binlerce yurttaşımızı, 140’ ı hekim toplamda 385 sağlık çalışanını bu hastalık nedeniyle kaybettik. Kaybettiklerimiz bunlarla da sınırlı kalmadı. Annemize, babamıza sarılmayı, çocuklarımızı öpmeyi, arkadaşlarımızla sohbetleri de kaybettik.
İsteklerini de şöyle sıraladılar.
Yeterince, uygun kişisel koruyucu malzeme,
Çalışma sürelerimizin ve koşullarımızın pandemi koşullarına göre düzenlenmesi,
Özlük haklarımızın gasp edilmemesi, emeğimizin karşılığını alabilmek,
Herkes için ulaşılabilir, ücretsiz aşılama,
Ve tabi ki en önemlisi COVİD-19 hastalığının sağlık çalışanları için MESLEK HASTALIĞI olarak kabul edilmesidir.
Pandemi nedeniyle kaybettiğimiz yurttaşlarımız ve sağlık çalışanlarının anıları önünde saygıyla eğiliyor ve artık eksilmek istemiyoruz
