Her yıl 10–16 Mayıs tarihleri arasında Engelliler Haftası’nı kutluyoruz. Etkinlikler yapılıyor, güzel sözler söyleniyor, sosyal medya paylaşımları artıyor. Ama sonra ne oluyor? O hafta geçiyor ve çoğu zaman engelli bireylerin sesi yine duyulmaz hale geliyor. Oysa bir gerçek var: Engelliler bir gün ya da bir hafta değil, her gün engelli. Ve her gün eşit haklara ulaşmak, insan onuruna yaraşır bir yaşam sürmek için mücadele veriyorlar.
Engelli olmak bir tercih değil, bir insanlık hali. Kimi doğuştan, kimi hayatın bir noktasında... Ama unutulmamalı ki hepimiz bir engelli adayıyız. Bu yüzden mesele sadece "onları anlamak" değil, “birlikte yaşanabilir bir dünya inşa etmek”.
Engelliler bizden ayrı bir topluluk değil. Aynı şehirde yaşıyoruz, aynı sokaklardan geçiyoruz, aynı durakta bekliyoruz. Ancak ne yazık ki kaldırımlar, toplu taşıma araçları, binalar, kamu hizmetleri çoğu zaman onların varlığını görmezden geliyor. Fiziksel engeller kadar yıkıcı olan bir başka şeyse: önyargılar ve görmezden gelinmeler.
Oysa engelli bireylerin en büyük isteği çok sade: Eşit şartlarda yaşamak. Eğitimde, istihdamda, sosyal hayatta var olmak. Sadece "yardım edilmek" değil, "hak ettikleri gibi yaşamak". Onlar için değil, onlarla birlikte kararlar alındığında, farkındalık işte o zaman gerçek dönüşüme dönüşüyor.
Engellilik bir eksiklik değil, farklılıktır. Farklılıklarımızla zenginleştiğimiz bir toplumda, birbirimizi görerek, anlayarak ve empatiyle yaklaşarak daha adil bir yaşam kurabiliriz.
Engelliler Haftası’nı bir sembol olarak değil, bir başlangıç noktası olarak görmeliyiz. Bu hafta, sadece birkaç dakikalık bir düşünce molası değil; kalıcı bir toplumsal bilinç için bir çağrı olmalı.
Çünkü farkındalık bir haftalık değil, her gün gerekli. Ve unutmayalım: Gerçek engel, insanın zihninde başlar.