Liglere verilen arayı iyi değerlendiren Eskişehirspor, Vali Hanefi Demirkol Tesisleri’nde oynanan hazırlık maçında İnegöl Kafkas’ı ağırladı. Bu maç aslında yalnızca bir hazırlık karşılaşması değildi; sahadaki 90 dakika, kulübün bugün yaşadığı belirsizliğin, toparlanma isteğinin ve bir yandan da umut veren futbolun aynası gibiydi. Sahaya çıkan 11, genç-az forma şansı bulan oyuncularla tecrübelilerin harmanlandığı bir yapıdaydı. Olcay Toplu’nun kalede güven veren duruşu, Arda Baran ve Cem Güzelbay’ın uyumu, kanatlarda Bedran ve Egemen’in dinamizmi, orta alanın Tayfun – Kaan Baysal – Eren üçlüsüyle kurduğu denge ve hücumda Akın, İsmail, Mehmet Fuat üçlüsünün üretkenliği… Bu takım maça daha ilk düdükle birlikte “Ben buradayım” diyerek başladı. Nitekim 5’inci dakikada Mehmet Fuat’ın golü, 10’uncu dakikada Kaan Baysal’ın golü Es Es’in oyun ciddiyetinin ve temposunun net karşılığıydı. Skoru aldıktan sonra devreyi rölantide götüren bir Eskişehirspor vardı ama görünen şu ki; yeni teknik adam etkisi oyuna yansımış, takım daha derli toplu bir yapı göstermiş.
Tam burada işler saha içinde umut verirken, saha dışında ise hâlâ endişe, hâlâ belirsizlik hâkim. Çünkü Eskişehirspor rakipleriyle mücadele etmiyor sadece; aynı zamanda futbolun üzerine çöken ağır bir soruşturma sürecinin gölgesinde yol almaya çalışıyor. Bahis soruşturması nedeniyle lig durdu, ceza listeleri durmadan çoğalıyor, her gün yeni bir söylenti, yeni bir olası sevk, yeni bir ihtimal ortaya çıkıyor. Hafta sonu maç var ama kimin cezalı olup olmayacağı hâlâ net değil. TFF’nin süreci yönetme biçimi ne yazık ki ülkedeki futbol aklının geldiği noktayı gösteriyor. Federasyonun açıklamaları, belirsizliği azaltmak yerine artırıyor. Tam da bu ortamda TFF Başkanı’nın “Öyle rezalet dosyalar var ki, zamanında kapattılar.” cümlesi ortaya düşüyor. Dünyanın herhangi bir ülkesinde bu cümleyi kuran bir federasyon başkanının koltuğu o gün tartışmaya açılır, kamuoyu hesap sorar. Bizde ise bu söz normalleşiyor, geçiştiriliyor. Oysa bir federasyon başkanının itiraf niteliğindeki bu açıklaması, sistemin yıllardır ne kadar çürümüş olduğunun itirafıdır.
TFF’nin kulüplere “Gidin amatörden oyuncu alın” diyerek kriz yönetmeye çalışması da ayrı bir muamma. Soruyor insan: Peki bu oyuncu üç gün sonra ceza listesine girerse ne olacak? Kim hesap verecek? Kulübün planlamasını, maçını, puanını, emeğini kim geri getirecek? Bu öneri futbolu çözmek değil, daha da karmaşık hale getirmektir. Sanki olan biteni yönetmek değil de, günü kotarmak üzerine kurulu bir anlayış var. Disiplin önemlidir, sertlik önemlidir, futbolda temizlik elbette olmalıdır. Kim yanlış yaptıysa cezasını çeksin. Ama yöntem böyle olmaz. Takvimi olur, şeffaflığı olur, hukuki bir zemini olur. Bizde ise her gün yeni bir kara bulut beliriyor ve kulüpler ne yapacağını bilemez halde.
Tüm bu belirsizlik içinde Eskişehirspor’un yaptığı şey çok net: İşine bakmak. Çalışmak, hazırlık yapmak, sahaya çıktığında gereken oyunu oynamak. İnegöl Kafkas maçı bunu gösterdi. Bu takım doğru yönlendirmeyle çok daha iyisini yapar. Oyuncuların yüzü daha ışıklı, oyun daha akıcı, takım daha güçlü duruyor. Söke deplasmanına giderken şehirdeki soru aynı: “Bu oyun lige taşınır mı?” Taşınır. Ama izin verilirse. Çünkü Eskişehirspor’un savaşı bu sezon sadece sahadaki rakiplerle değil; saha dışındaki belirsizlikle, federasyonun yönetim krizleriyle, hukuki karmaşalarla.
Yine de Eskişehirspor’un duruşu çok tanıdık: Saha içinde umut, saha dışında sabır. Bu şehir yıllardır bunu yapıyor, bugün de yapıyor. Hazırlık maçındaki futbol umut verdi, yönetilen süreç ise herkes gibi bizi de düşündürdü. Ancak şu bir gerçek: Bu takım sahaya çıktığında sadece 11 futbolcu çıkmıyor, bir şehrin umudu da sahaya çıkıyor. Dilerim ki bu süreç gerçekten temizlenir, gerçekten adil olur ve Türk futbolu bu şansı kaçırmaz. Çünkü Eskişehirspor’un da, futbolun da ihtiyacı olan şey kaos değil; dürüstlük, netlik ve güven. Bu şehir buna hazır. Takım buna hazır. Geriye bir tek, süreci yönetenlerin buna hazır olup olmadığı kalıyor.