Bazen galibiyet tabelada değil, tribünde hissedilir. Dün akşamki maç da tam olarak öyleydi. Skor tabelasında 2-0 yazarken, tribünlerde bambaşka bir duygu vardı: Umut, inanç ve öz güven.Söke maçı öncesi herkesin aklında aynı soru vardı: Bu takım seriyi sürdürebilir mi?
Cevap ikinci yarıda geldi. O reaksiyon, o enerji, o kazanma arzusu… Sanki tribünlerden sahaya “hadi çocuklar, bu şehrin nefesini hissedin” diye bir rüzgâr esti. İlk 45 dakika boyunca zaman zaman orta alanda aksadık. Topu alıp dikine taşıyacak bir oyuncu eksikliği göze battı. Mustafa İnan elinden geleni yaptı ama yan paslarla oyunu rahatlatmakta kaldı. Eğer orta sahada biraz daha dikine oynayabilen bir isim olsaydı, bu maç rahat 3-4 gollü bitirdi.Ama ikinci yarıda işler değişti. Tayfun’un liderliği, Batuhan’ın hareketliliği, Akın Akman’ın o nefis pası… Hepsi zincirin halkaları gibiydi. O dakikalarda takım, sadece futbol oynamadı; Eskişehirspor kimliğiyle sahada yürüdü. “Biz buradayız” mesajını rakibe de, lige de net bir şekilde verdi. Bu Söke takımı öyle hafif alınacak bir ekip değil. Fizik olarak güçlüler, ikili mücadelelerde dirençliler ve oyunu bozmada etkili bir takım. Ama biz dün o presiyle, o mücadele isteğiyle bu takıma pozisyon bile vermedik.
Söke’nin Kütahya ve Karşıyaka gibi zirve ekiplerine çelme takması şaşırtıcı olmaz. Onlara rağmen alınan bu galibiyet, bu yüzden çok kıymetli. Dakika 9.05’te “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” sesleri yankılanırken, herkesin tüyleri diken diken oldu. 10 Kasım’ın anlamına uygun bir duruştu. Maç bitiminde kimse abartılı bir sevinç yaşamadı, sadece o gururlu tezahürat kaldı havada. Bu şehir, bu tribün ve bu takım yeniden kenetleniyor.
Ve en güzeli de şu: Bu kez sadece bir galibiyet değil, bir karakter inşa ediliyor.
Üst üste kazanmak güzel, ama daha güzeli nasıl kazandığını bilmek.
Eskişehirspor artık oyunu değil, kimliğiyle kazanıyor.
Bir iki hafta sonra belki puan tablosunda hâlâ 5 puan geride olacağız ama sahadaki bu reaksiyon devam ederse, inanın o fark da, o mesafe de kapanır.