Daha bir hafta öncesine kadar ismini dahi bilmediğim biriydi Ferdi Zeyrek. Geçirdiği kaza ve vefatı tüm Türkiye’de büyük yankı uyandırdı ve ölümü içimde bir sızı bıraktı. Halbuki daha bir hafta öncesine kadar kendisini tanımıyordum bile ama bugün yüreğimde tarifsiz bir sızıyla anıyorum kendisini.
Olayları içselleştiren, duyguları kolayca içine alan bir yapım vardır. Ama bu defa hissettiğim, alıştığımın ötesinde bir derinlik taşıyor bunun nedenini de kendisinin samimiyetinin hepimize yansıması olsa gerek. Binlerce insanın katıldığı cenaze töreni de bunu kanıtlar nitelikteydi.
Ne bir siyasi aidiyet, ne bir makam sevdası... Sadece insan olmanın, samimi olmanın, içten davranmanın kıymetini hatırlattı. Herkese dokunan, herkese omuz veren bir adamın ardından toplanan kalabalık; bu toplumun hâlâ umut taşıyabildiğini, hâlâ iyi insanlara yer verdiğini gösterdi.
Eşi Nurcan Hanım'ın törendeki şu sözleri hâlâ kulağımda: “Hayaliydi belediye başkanı olmak.” O hayalini gerçekleştirdi ama belli ki daha çok yolu vardı. Daha tamamlanmamış bir defter gibi, yarım kalmış bir cümle gibi...
48 yıllık bir ömre, 80-90 yıllık hayatların dahi sığdıramadığı bir iz bıraktığını gördük hep birlikte... Bu, her insana nasip olmaz. Ferdi Zeyrek'in ardından anladık ki bazen kısa bir ömür bile büyük bir miras olabilir. Ferdi Zeyrek’i tanıyan tanımayan herkesin yüreğinde aynı cümle yankılanıyor: “Keşke daha çok kalabilseydi aramızda.” Ama o, aramızda kalmasa da bıraktığı izlerle hep güzel anılacak. Allah, sevenlerinin ruhuna şifa versin.