Kısa bir merhaba ile başlayalım.
Kendimi tanıtmakla vakit kaybetmeyeceğim; zira Eskişehir’de sosyal medyayı takip edenler az çok biliyor. Bilmeyenler de yazılarımı okudukça tanıyacak. Bu köşede; “Eskişehir’in konuşulmayan gerçeklerini” yazarken elbet hemhal olacağız. Evet, iddialı bir başlangıç sözü ama zaten yıllardır yaptığım bir şey. Dolayısıyla bu duruş yeni değil; sadece artık daha kurumsal bir çatıda, daha sistematik ve çok daha geniş bir kitleyle buluşacağız.
2019 yılıydı; enflasyonun henüz tek haneli olduğu dönemler... CHP, Eskişehir’de meclis çoğunluğunu almış ve ilk iş olarak suya yüzde 60 zam yapmıştı. O gün, bu devasa zamma karşı şehirden hiçbir ses çıkmaması üzerine durumu dert edinmiş ve Twitter’da aktif olarak yazmaya başlamıştım. İşi imza kampanyalarına kadar götürmüştüm… Aşağıda imza kampanyasının görselini bırakıyorum. O dönem tüm dünyada viral olmuş bir içerik üzerinden dikkat çekmeye çalışmıştık.
O gün bugündür, en çok eleştirdiğim kurumların başında ESKİ gelir. Bugün köşe yazarlığımın ilk yazısına da yine ESKİ ile başlamam tesadüf değil. Çünkü su, hayati bir meseledir. Ve ne yazık ki ESKİ, zaman içinde liyakatsizliğin ve yönetim zafiyetinin kurumsallaştığı bir merkeze dönüşmüştür.
“Hafıza-i beşer nisyan ile malûldür” derler; gelin, ESKİ’nin kurumsal çöküşünün yakın tarihli köşe taşlarını birlikte hatırlayalım.
2019 yılındaki yüzde 60 zamla başladık. Burada mesele sadece zam değildi; ESKİ'nin zarar etmediği, aksine bütçe fazlası verdiği halde bu zammı yapmasıydı. Niyetin hizmet değil, başka delikleri kapatmak olduğu aşikardı.
2020: Kentin en büyük skandallarından biri patlak verdi. 16 yıllık, ömrü dolmuş ve kanserojen riski taşıyan damacanalarla halkın sağlığı tehlikeye atıldığı ortaya çıktı. Sonrasında günlerce süren su kuyrukları ile millete eziyet edildi. Bu skandal, dönemin genel müdürünü istifa etmek zorunda bıraktı.
2021: Mühendislik ve teknik uzmanlık gerektiren ESKİ’nin başına, bir "iletişimci" olan Oğuzhan Özen getirildi. Bu da niyetin iş yapmak değil, algıyı yönetmek olduğunu gösteriyordu. Nitekim kötü günleri geride bırakmıştık; şimdi daha kötü günler bizleri bekliyordu.
2022, 2023, 2024… Yıllar geçiyordu ama ESKİ’nin skandalları bitmek bilmiyordu. Damacanalardan ambalaj atıkları, hortumlar, maydanozlar çıkmaya başladı. Bu tablo artık münferit hataların değil, kurumsallaşmış bir çürümenin göstergesiydi. Diğer taraftan Eskişehir’de yağan her yağmurda sokaklar göle dönmeye devam etti.
2025: Çevreyi korumasını beklediğimiz kurum, atık sularını doğrudan toprağa boşaltırken yakalandı. "Bu kadar da olmaz" dediğimiz ne varsa bize yaşattılar.
2026: Bugün 2026 yılına giriyoruz ve hâlâ bir online ödeme sistemini dahi sağlıklı çalıştıramayan bir yapıdan söz ediyoruz. Bu çağda insanları Sumatik kuyruklarına mahkûm etmek; dijital bir ilkellik, teknolojik bir sefalettir.
Bugün ise tüm bu başarısızlıklar ortadayken halktan özür dilemek yerine, “En pahalı 13. suyuz” diye övünen ve bununla alkış bekleyen bir yönetimle karşı karşıyayız. Hizmet kalitesi yerlerde sürünürken bu pişkinlik gerçekten inanılmaz.
Daha vahimi ise devlet adabı... ESKİ Genel Müdürü Oğuzhan Özen’in meclis çatısı altındaki gergin ve saygısız tavrı, kurumsal kibrin zirvesidir. Sayın Özen, muhtemelen meclisi kendi dairesi, seçilmiş üyeleri de kendi personeli sanmaktadır. Atanmış bir bürokratın haddi halkın iradesine parmak sallamak değil, şeffafça hesap vermektir. Bu hırçınlık, olsa olsa suçluluk psikolojisinin bir tezahürüdür.
Velhasıl, Eskişehirli artık mazeret değil; liyakatli kadrolar tarafından yönetilen, şeffaf bir hizmet beklemektedir. Sayın Ayşe Ünlüce’den beklentimiz, bu yönetim zafiyetinin sorumlularına karşı gerekeni yapmasıdır. Parti içi dengeler veya siyasi korumacılık, Eskişehir halkının sağlığından ve huzurundan daha önemli değildir.
Gerçi ne diyorum ben, Sayın Ünlüce aynı mecliste, ESKİ ile gurur duyduğunu söylemişti. Üzerinden bir gün bile geçmeden yine, yeniden bir skandal…
ESKİ, arıza verdi. Eskişehir susuz kaldı.
Arıza su hattında değil, yönetim anlayışındaydı.