Teknoloji gerçekten de çok güzel bir şey, ancak yararı olduğu kadar zararı da var.
Önce çocuklardan başlayalım, son zamanlarda medyada uzmanlar bu işin üzerine çok daha fazla gitmeye başladılar.
Artık günümüzde 1,5-2 yaşlarından itibaren çocuklar cep telefonu, tablet, hatta bilgisayar bile kullanmaya başladılar.
Uzmanlar, bu işin biraz da ailelerin işine geldiğine değiniyorlar.
Öyle ya hemen hepimiz yapıyoruz.
Çocukların önüne bir cep telefonu ya da tablet koyup, işlerimize bakıyoruz, çocuklar onlarla oyalanıyor.
Bu akıllı telefonlar falan çıkmadan, çocuklar genellikle televizyonlardaki çizgi filmlerle oyalanırdı, ama şimdi öyle değil.
***
Çocuklar bir kere “asosyal” oluyorlar.
Sokaklarda oynayan çocukları artık görmek mümkün değil ya da çok az.
Bunun önüne geçmek için Belediyeler ha bire park yapıyorlar. Bu biraz olsun çocuklara oyun alanı yaratıyor ancak kalabalık büyük şehirlerde bu şansa sahip olmayanlar da var.
Kırsaldaki çocuklar, şehirlerdekine oranla biraz daha şanslı, ama teknoloji oralara da girmiş durumda.
***
Ya yetişkinlere gelince, cep telefonları artık hayatımızın
baş köşesinde.
Evde, çarşıda, tramvayda, şöyle etrafınıza bir bakın.
İlk anda telefonlarıyla meşgul insanlar göreceksiniz.
Belli ki sevgililer, kafede ya da pastanede oturmuşlar karşılıklı.
Birbirleriyle konuşmuyorlar, telefonlarıyla oynuyorlar.
Yolda telefonlar konuşacağım diye telefonla oynayacağım diye ölenler oldu ya…
Kafasını gözünü, direklere, ağaçlara çarpanlara hiç değinmiyorum.
***
Teknoloji güzel.
Tabi ki benim burada söylemek istediğim iletişim teknolojisi.
İnsanlar, aileler evlerinde bile birbirleriyle iletişim yerine cep telefonlarını tercih ediyorlar.
Teknolojinin bizi bu kadar esir almasına izin vermeyelim. Gerektiğinde kullanalım.
Yani cepleri gerçek yerlerine yani ceplere koyalım.
